kitap yazmak

en son semih varol, pucca ve pink freud yazdığında ben vazgeçtim bu sevdadan.

daha okuyamıyoruz ki yazmaya gücümüz olsun.

önemli olan senaryo değil senaryonun aktarılış biçimidir. kim bilir kaç milyon tane müthiş senaryo var güzel bir kalemin gelmesini bekleyen.

halk diline yerlemiş "hayatımı yazsam roman olurdu" diye bir inanış bile var. ancak bu anlatılanın/anlatılacak olanın sıradışı ve ilgi çekici bir şey olacağı, edebiyatın özü haline gelebileceği anlamına gelmiyor. piyasada söz sahibi olan bazı büyük yayınevleri bile tamamen ticari bir yaklaşım gözeterek, popülist ürünlerin tüketiminden çokça para kazanabiliyor. ortaya da pucca gibi yazarlar çıkıyor. bu işi doğrudan ticarete dökmüş ikinci ya da üçüncü sınıf yayınevleri ise bireylerin yazar olma hayallerinden beslenerek, yazarlığı sıradanlaştırıyor. bugün google'da yapacağınız küçük bir arama ile üç bin lira gibi bir miktara kitabınızı yayınlayacak firmalara rahatlıkla erişebilirsiniz. yine de kitap yazma/yayınlatma faaliyetini edebiyat emekçileri ile edebiyat tüccarlarını kıyaslamak için bir aracı olarak görmemek gerek. mesela ihsan oktay anar'ın pucca ya da pink freud okurları tarafından neden tercih edilmediğini sorguladığını pek sanmıyorum. zaten gerçek okurlar "çok satanlar listesi"ni takip etmez. hepsinin kendi "okunacaklar listesi" vardır.

size de böyle bir düşünce geliyor mu ara sıra ? ben başlayamıyorum çünki hiçbir şeye benzemeyen tamamen bana ait bir konu bulamıyorum. ama kendime okadar çok güveniyorum ki bu konuda sanki yazsam dünyanın en iyi kitabı olacakmış gibi geliyor.

başlayıp da bitiremediğim olay. hep lan şunu da yazayım da öyle diyorum bitmiyor aq kitabı. hele biri var ki hayallerimi yazmıştım aslında. okumaya cesaret edemiyorum

wattpad yazarları var birde. ya abi bunları kim okuyor bunlar nasıl çok satıyor anlamıyorum.

kafamda ters köşeli bir hikaye var. kafaya koydum yazıcam ben hikayeyi. ama benim yazdığımdan kimsenin haberi olmayacak. zaten basmayı da kamuya sunmayı da düşünmüyorum. sadece kendimi denemek istiyorum. öyle bir çırpıda da yazmıycam. belki yıllar sürecek, bilmiyorum. yazmaya başlamadan tutunamayanlar'dan sofi'nin dünyasına kadar olan bütün kitaplarımı baştan okuyacam. büyük yazarlardan feyz aldıktan sonra kendimi denemek istiyorum.

güzelini her baba yiğidin yapamayacağı eylem

kitap iyi yada kotu faydalı faydasız bir sürü vasfa layık olabilir belki ama bence bi insanın kendisine yapabileceği en büyük iyiliklerden biri kitap yazarını anlatır nede olsa ve her insan sesini duyurmak ister yada istemiştir bence

ele avuca dusmus bir durum ama gel gelelim ki kendimi bildim bileli boyle bir sevdam var. defalarca basladim yazmaya. ama hic birinin giris cumlesi beni tatmin etmedi. ama and olsun bir gun bende yazacağım. hem de kitap olacak. populer kültürün urunu kelimeler topluluğu olmayacak.

her seferinde diyorum kendime "lan mal yazmak senin neyine? otur işini yap, çalışacaksan da çalış. aksatıyosun hayatını bok yoluna gidiyosun yavrum," diye ama dinletemiyorum. kendime söz geçiremiyorum bu nasıl iştir? şimdiye kadar 3 tane ciddi ciddi kurgu yaptım. böyle hele bi tanesinde nefis bir son hazırlamışım, baştan aşağı dram kokuyor zaten. ama yazmaya geçince tıkanıyorum. yok efendim onun adı şöyle mi olsa bunun saçı şu renk mi olsa gibi salak saçma ayrıntılar yüzünden iki satırlık cümleyi yazmak uzuyor da uzuyor. sonra bırakıyorum, tekrar kısır döngü geliyor. şimdi yine bir dram kitabı zihnimde dönüp dolaşıyo, tutamadım kendimi yazdım bir kenara karakterleri. yazmadan ölmesem bari, onca emek heba mı olsun ya.

yakın zamanda basılacak iki kitabımın (biri deneme diğeri ise roman) düzenlemesini yapıyorum birkaç gündür. hangi kafayla o kitapları yazdığımı merak ediyorum bildiğin. demek ki insan yazarken tamamen farklı bir insan oluyor ve işin içinden çıkamıyor. ben de çıkamadığım için yazmışım. bunu anladım. ama şöyle bir enteresanlık var; benim tamamen acı çektiğim için yazdığım (ki gerçekten öyleydi) şeyler maddiyat ve popülerlik olarak bana geri dönecek. hayat ne acayip. belki de bu kitaptan bir yılda 300-400 bin tl para kazanacağım en aşağı. bir o kadar da popülerlik. hayatın mizah anlayışı da tam olarak bu. değişik vallahi. bilemedim.

bence insan aklına zararlı bir eylem. zaman geçtikçe karakterlerle aranda bir bağ kuruyorsun. gerçek hayattaki insanlar zaten insan değil. yazdığın karakterlerin gerçek olmasını dilediğin ve onları beklediğin anlar artıyor. tehlikeli.

az önce, kısmetse yayınlanacak ilk kitabım itiraf yayınevine postalandı, boku yedik ahaha. aslında çok kötü bir şey kitap yazmak. herhangi bir ruh haliyle yazdığın şeyler sonsuza dek öylece kalıyor. o zaman kitabımızdan küçük bir kupleyi yapıştırayım şuraya. hadi bakalım; *** -... -hayatımın öyle bir noktasına geldiğime inanıyorum ki, ötesi yok. -çıplakken ruhum arınıyor. -bu aralar sürekli başım ağrıyor. özellikle de geceleri. -gökyüzümü çaldılar. -herkese ve her şeye karşı öfkeliyim. ana caddede çırılçıplak koşmak, aynalara küfredip kamyon dövmek istiyorum. -"yaşarken mezarı başında ağlayanlar var." - souad massi -tanrı beni yanlış anladı. -çocukken hep bugünlerin hayalini kurardım. çocukluğum bitti. bugünler ise iki yüzü keskin bir bıçak gibi kaldı. tutamıyorum. -gitmek istiyorum. sadece gitmek. fakat biliyorum. insanlar her yerde. -insansız bir varoluş arzuluyorum. ya da varoluşsuz bir insan. farketmiyor. -zaman denen kapana kısıldım kaldım. -adaleti ben sağlamak isterdim. kılıcım keskindir. kalemim sivri. -merhametimden incitildim hep. -insanlara yaralarınızı göstermeyin. ilk anlaşmazlıkta yaralarınızdan vuruyorlar hep. -kim size bir şey isnat ediyorsa isnat ettiği şeyi kendisi yapıyordur. inanın bana. -dua etmeyeli o kadar uzun zaman oldu ki. tanrı'dan ümidi kesmiş olmalıyım. -bir kadın düşlüyorum hep. beni kavgalarımdan çekip alacak. kafamı göğsüne bastırıp her deliliğimi yaşamama bağlayacak. dengesizliklerimden keyif alacak bir kadın. güzel kokacak. teni mezarım olacak bir kadın. dudakları güzel. öleceğim onda. nefesim kesilecek. kalbim duracak. topuklarını okşayacağım. sırtını öpeceğim. ellerini koklayacağım. parmaklarını öpeceğim. bir kadın sadece. bu kadar çok dişi varken evrende, benim istediğim, arzuladığım, sadece tek bir kadın. arınmış olacak tüm insani hırs ve bencilliklerden. konu ben olduğumda, yok sayacak her şeyi. gerekirse kendini. bir kadın sadece. derdimin dermanı o çünkü. ruhumun ilacı o. ben onun ruhuna ve tenine girdiğimde, orada kalacağım. bir daha incinmeyecek ruhum. kırılmayacak kemiklerim. etlerim dökülmeyecek. gözlerim açılmayacak sonuna kadar. yumacağım. ve öylece kalacağım. o'nda. -zaman benim. geleceğe düşüyorum. -... *** devamı tüm seçkin kitapçılarda asdfghjklşi (bkz: allah utandırmasın)

kafamda siyasi-bilim kurgu bi konu var bunu kağıda ya da word'e dökmek istiyorum ama basımı konusunda ne yapabilirim nasıl bi yol izlerim bilmiyorum bilen varsa yeşillendirsin sözlük.

yazdığım son 4 defteri yakmasaydım su an kendi tabirimle muazzam sanat eserim tamamlanmıştı. şimdi işin yoksa hepsini baştan yaşa

günümüzde artık o kadar da bir numarası olmayan faaliyetlerden bir tanesi. dünya çapında müthiş hızla büyüyen bir niteliksiz okuyucu kitlesi olmuş durumda bu durum açıkçası canımı sıkıyor. eskiden anladığım kadarıyla bu iş hayli zor ve emek gerektiren bir şeymiş. kitap yazabilen insanın olgun bir fikir dünyası olurmuş. aslında zor iş, riskli iş, cefakar olmayı gerektiren ilkeli bir iş. -ti. şimdilerde zibilyon tane yayınevi çılgınca kitap basıyor. neredeyse hiçbir zorluğu kalmadı. aslında insanlar kitap da okumuyor doğru dürüst neden bu kadar kolaylaşıyor anlamış değilim. ama illa kitap yayımlatacağım diyorsanız ancak nitelikli yayınevleri kitabınızla ilgilenmiyorsa günümüzde ücret talep etmeden son derece azami şartlar belirlenerek kitap basan yayınevleri mevcut. hatta isimleri aklımda olmayan bir kaç yayınevi yapıyor bunu. %8 telif oranı(normal şartlar altında da oran bu civardadır zaten. %8-12) ile kitaplarınızı ücretsiz basıp, ülkenin dört bir yanındaki kitapçılara dağıtıp kısmen tanıtımını yapabiliyorlar. kitap bastırmanın zor bir tarafı yok. çünkü müthiş bir kar marjı olan ticari bir sektör var. i̇şin kötüsü bu sektör en son yazarın işine yarıyor. bu karlı ticaret ve görece düşük maliyet durumu sorgusuzca ve çılgınca kitap basan yayınevlerini doğuruyor. ya tutarsa mantığıyla hareket eden kurumlar epey fazla. hiç yoksa tek baskı olarak kitap basmanız mümkün. gerisi sizin "şansınıza" belki de yeteneğine kalmıştır artık.

12 ya da 13 yaşımdan itibaren bir hocamın bana ısrarla önerdiği eylemdir. bense anonim olmadan yazdıklarımı okutabilecek birisi değilim. ama bazen şöyle bir hayal ediyorum da yıllardır görüşmediğim ilkokul arkadaşım denk gelse kitabıma bir kitapçıda misal. ya da yıllar sonra çocuğum okusa kitabımı, ne güzel olur diyorum. kafamın bir yanında duruyor bu fikir.

an itibariyle yazmaya karar vermiş bulunuyorum. metin hara bir kitap ile adriana lima gibi birini ayatiryorsa eğer ben de yapabilirim. (bkz: memelerin mucizesi) adlı kitabım pek yakında sizlerle..

öyle kolay bir eylem değil, kaç kez binbir hevesle başlayıp pes ederek yarım bıraktığım taslak oldu. ama kişiden kişiye değişir motora bağlar gibi hevesini hiç kaybetmeden yazabilen özendiğim insanlar var. çabuk sıkılmaktan nefret ediyorum.

üniversite 3. sınıftayken okulun merkez kafeteryasında otururken bişeyler yazmıştım. arkadaşlarıma da okuttum. beğendiler de. sonra ara verdim. verdiğim ara sadece 2 ay kadardı. staj döneminde boş boş otururken la neden boş boş oturuyom derken yazmaya devam ettim. o bir ay içerisinde 15 sayfa yazmıştım. bilgisayara aktarırken daha da coştum 75 sayfa oldu. öyle de kaldı. ölmez de sağ kalırsam o kitabı bitirmeyi planlıyorum. inşallah başarırım.

anca kendim yazar kendim okurum beni başkası okumaz

hoşlandığım kişiye a4ün yarısı olan defteri tamamen doldurup vermişliğim var. onla ilgili duyguları,düşünceleri sanki onla konuşur gibi yazıp verdim. gözümün önünde okudu bitirdi. gözleri doldu duygulandı. güldü. hüzünlendi. şu anda başkasına aşkım diyor. üzülmüyorum. kısmet değilmiş. tanım: uğraşması bile zahmet verici ve ülkemde değeri bilinmeyen uğraş.

üç farklı kadın, esasen ben varım. bir endişem var, anlaşılır mıyım? yanlış anlamayın, çok satmak falan derdinde değilim ben. ama bir kişi de alsa, on kişi de alsa, milyon da satsam bir şey istiyorum. anlaşılmak. birebir olmasına gerek yok. ama az da olsa bilsin insanlar sevdiğimi. yaşadıklarımı yazsam roman falan olmazdı, ben de hissettiklerimi yazdım. etrafımdaki herkese de söylüyorum yazmasını. çünkü yazdıkça daha güzel sevmeye başlıyor insan. bu yüzden istiyorum sevdiğimin bilinmesini. bir kişi okusun ama anlasın beni. tabii henüz yayımlayamadım. i̇nşallah güze veya kışa...

o kadar güzel ve zor ki, herhangi bir güzel cümle sonrası yazılan kitaba yeni bir harf koymak ihanet gibi geliyor. yeri geliyor o cümleden sonra üç-beş gün tek bir harf koyamıyorum. sadece yürüyüp, izleyip, dinleyip düşünüyorum. ve sanırım; ömrümün sonuna kadar hep yazacağım artık. son nefesime kadar. açlıktan ölüp düşünmekten delirene kadar.

önüne gelen kitap yazıyor amınakodumun yerinde. şu fenomen denen saçma yaratıkların yazdığı kitapların tek bir amacı var, o da para. bakıyorlar attıkları tivitler ya da her nerenin fenomeniyse orada yaptıkları şey beğeniliyor, bunlar da “ulan bu kadar takipçim varsa iyi yazıyorum ben, bari kitap yazıp para kazanayım” diyerek sıvıyorlar kolları. paradan başka hiçbir amaçları yok. sorunca da yok içimdekileri döktüm rahatladım ya da birileriyle paylaşmak istedim falan filan. kitap yazabilecek kadar birikime sahip olduğunu düşünüyor ama kitap yazma amacı içindekileri dökmek. breh breh breh. illa içindekileri paylaşmak istiyorsan siktir git tivit at, ne diye kitap yazıyorsun? aşk acısı çekmekten ve saçma salak duyar kasmaktan başka hiçbir sikime yaramayan bir insan hangi yüzle kitap yazabilir amk? yazılan kitapların bir tanesinin bile kategorisi yok amk. hepsi kişisel gelişim olarak lanse ediliyor fakat hiçbiri o ne sikime fayda sağladığı belli olmayan amına kodumun kategorisine bile giremeyecek kadar boktan kitaplar. yav bundan 3-4 yıl önce roman görünce tiksinen biriydim ben. romanların boktan olmasına rağmen cafcaflı cümlelerle okuyanda önemli bir şey anlatılıyormuş gibi düşündürmekten başka hiçbir yarrağıma yaramayan şeyler olduğunu düşünürüm. fakat son yıllarda en boktan romana bile sarılıp uyuyabilecek kıvama geldim bu canı sıkıldıkça kitap(!) yazan salaklar yüzünden. ulan daha sayfalarca sövesim var ama hiçbir şekilde sinirim geçmiyor, aksine yazdıkça daha çok sinirleniyorum. (bkz: yüzünüzü sikmek isterdim ama siz ondan da anlamazsınız ki)

çağımızda kitap okumaktan ve içselleştirmekten daha popüler ve bayağı olan eylemdir. bundan bilmem kaç yüzyıl önce insanlar ki bu insanlardan biri (bkz: fyodor mihailoviç dostoyevski) yazar olmaktan utanç duymak zorunda bırakılıyordu. eserleri çağa damgasını vurmasına rağmen üstelik. lakin gel gör ki yıl olmuş 2017 kitap yazma eylemi 17 yaşında ergenlerin ve 40 yaşında zırvalamaseverlerin elinde oyuncak. yazık mı ? çok.

sizin o akliniza gelen dahiyane fikirlerden emin olun bi sikim olmaz ne yayinevi bulursunuz ne de onları anlayabilen bir kitle

her beynim var diyenin, yapmaması gerektiği bir uğraş.

wattpad ortamında takılıp bu triplere girmeyin, sikerim tahtanızı. her önüne gelen yazar amk memleketinde. kayda değer bir şeyler yazan insan, nadir bulunuyor.

lisedeyken keyfi olarak kısa kısa yazardım. sonunda "amk niye hep sadece yazıyorum, ben de çizmeli yazmalı şeyler yapmak istiyorum!" dedim ve ne çizeceğimi düşündüm. sonra baba karakterin adını düşündüm... ve başladım çizmeye. belki çizimlerim bugünlere ulaşamadı (kağıtların arasında ya kayboldu ya da çöpe gitti) ama karakterin adı bugünlere kadar gelebildi! (bkz: rakunettin)

çağımızda herkes yazıyor. bende bi şeyler karalamaya başlayacağım. yani yazıyorum ama kitap olarak yazmaya başlayacağım. hayırlısı olsun bakalım

türkiye'de kimse kitap okumuyorsa niye herkes kitap yazıyor aq. herkes kitap yazarsa kim okuyacak?

eskiden (kitabı yazacaklar tarafından) 321543 tane kitap okunulup 1 kitap yazılırken, günümüzde 1 kitap okunulup 351351 tane kitap(?) yazıldığı için, o eski ihtişamlı itibarı kalmayan eylemdir.

duydum ki genç yazarlara öfke kusmuşuz.arkadaşlar bu kadar kasmayın. herkes kitap yazabilir ama herkesin yazdığı kitap kalıcı olmaz. o yüzden verin bana ''şu çılgın türkler'' ' i̇ sonra kapıyı kapatıp çıkın.

kitap yazıyorum. çağatay akman bile yazıyor kamil mi yazamıycak? heheeyt kitabı okuyunca şok olucaksınız. nasıl kamil oldum anlatıyorum.

kitap yazmak oldukça zor bir iştir. bilgi birikim donanım kültür kurgu yeteneği dil hakimiyeti vb bir sürü yetenek ister. bu yüzden günümüzde kitap yazmak yerine kitap bastırıyorlar. o daha kolay. ikisi arasındaki ayrıma iyi dikkat etmek gerek. öyle kolaysa bende şair oldum diye çıkarım piyasaya.

3 yıl önce heves ettiğim eylem. 4-5 sayfa yazdıktan sonra yazmayı durdurmaya karar verdim. çünkü daha kitap yazmak için yeterli birikime sahip değildim, dünya veya türk klasiklerini okumamıştım. kelime haznem geniş değildi ve kitap okumaya başlayalı da uzun süre olmamıştı. bu yüzden kendimi bu alanda geliştirip çok iyi olduğuma inanırsam devam edeceğime karar verdim; kağıt israfını önledim ve türk edebiyatını da bir çöp yığınından kurtardım.

yaklaşık 8 yıldır olmasını istediğim ancak bir türlü sonunu getiremediğim eylem. elimde o kadar çok yarım kurgu var ki hangisine devam etmem gerektiğini bilmiyorum. ama kitap yazmak cidden zor iş 8 yılda bunu anladım :(

kitap yazmayan insan da ne bileyim...

film yapmak gibi ele ayağa düşen, şaklabanlar tarafından tecavüze uğrayan eylem.

kafamda kurduğum yıllanmış hikayeyi kağıda dökmeye karar verdim. şimdilik ana hatları kesinleştirmeye çalışıyorum. i̇lginç tarafı hikayemin sonu yok daha. nasıl biteceğini bilmiyorum. öyle bastırıp satmak gibi bir düşüncem yok. güzel olmuşsa ben ölünce birileri çalıp yayınlar zaten. ben bu hikayenin sonunu görmek istiyorum. sanat kendim içindir aq. sikerim toplumunu da sanatını da.

okul zamanı dersini önemsemedigim hocalarin dersinde vakit gecsin diye defterime kendimce aforizmalar kasıyordum. karantinada oldugumuz su gunlerde de kitap okuma ve film izlemeden arta kalan zamanlar sebepsizce böyle bir sey yapmak aklıma geldi ve lisedeki fizik defterime yazmaya başladim. genç werther'in acıları, milena'ya mektuplar gibi mektup roman tarzi bir seyler çikarmaya calisiyorum. i̇ssizlikten midir bilmem bu durumu ciddiye aldım ve baya emek veriyorum su günlerde. muhtemelen pek basarili olamayacak. ancak su karantina bitince bende bir hatira olarak saklı kalacak yazdiklarim.

böyle bir yetimin olmasını çok isterdim. gizli bir cooluğu var bence. ama her şeyden önce dünyaya ardında bıraktığın bir iz gibi. ama günlük yazmaya karar verdiğim şu günlerde evde bi defter bulup başlayamadım kitap benim neyime

Lisede bir iki tane yazmıştım (el yazısıyla). Şimdi de stajın başından beri çalıştığım süre boyunca başımdan geçen olayları yazdım telefonumdaki word uygulamasına, sonra eve gelince telefondan bilgisayara aktardım. Eve gelince olan biteni yazmak yerine, sıcağı sıcağına olan biteni yazmak daha iyi oldu; çünkü o anki duygularımı aktardım, hiçbir olayı atlamadan. İleride keyifle okuyacağım, diğerleri gibi.

Günlüklerimi bastırsam on tane günlükten kaç sayfa çıkar diye merak etmiyor değilim.. Belki çocuklarıma, torunlarıma bırakırım:’)

"Kitap" Şimdilik anca bu kadar; elbet bir gün.